پسر همسایه به من می خندد

من نمی دانم خدا،که کجای ظاهرم می لنگد

زیپ شلوارکتونم بسته بود

خشتکم هم زهم نگسسته بود

پاچه ی شلوار من در بر جوراب بود؟نه نبود

پشت شلوار کتونم نم رخی از آّب بود؟نه نبود

گفتم به بلند، با آّب چشمانت بشوی

جور دیگر تو بینگر به من آشفته روی

گفت حال رویت را نمی گویم که کار

در درونت من همی بینم عار

درد من پیداست از انگشت من

این دوچشمم را بی خبر از پشت من

آنچه من را به تو کرده بر و بر

اندرونی تنگ و تاریک و کدر